MUNDUKO ITSASARGIAK

Itsasargiak, agian, ilunpetan galdutako ontzien itzuleraren zain zeudenen etsipena baretzeko sortu ziren. Hasieran, labarretan piztutako su handiak besterik ez ziren, erritual honetan nolabaiteko ospea lortu zuen zaintzaile baten esku utziak, baina hiriak kostaldearen ondoan hazi eta lehen portuak eraiki zirenean, itsasargiak dorre itzel bihurtu ziren, adibidez, Alexandriara iristen ziren itsasontziak gidatzen zituena, Pharos uhartean, edo Rodas itsasontzia bezala ezagutzen zena. XIX. mendean — itsasargien mendea — eraiki ziren munduan dauden gehienak, apurka-apurka irismen eta distira handiagokoak izatera igaro zirenak, Augustin Fresnel fisikari frantsesaren aurkikuntzei esker, zeinak argi guztia erdigunean kontzentratzen zuten lente sistema bat sortu baitzuen, erabiltzen zuten erregaia alde batera utzita: olioa, azetileno gasa edo lanpara halogeno modernoak. Liburu hau munduko farorik erakargarrienei eskainia dago, gure ametsetako itsasargiei, beren ezaugarri, historia eta kondairekin, baina baita itsasargi txiki eta isolatuei ere, ozeanoaren erdian edo itsaslabar malkartsuetan altxatzen direnei, itsasontziz bakarrik, eta astean behin posta jasotzen duten marinel zahar erretiratuak bizi direnei. Ekaitz batean edo gauean hartutako argazki ikusgarriek eta barrualdeko ikuspegiek (batzuetan altzari ezohikoenekin) itsasargi bakoitzari buruz hitz egiten digun testua aberasten dute, baita itsasargiaren kokapenaz, garapen teknologikoaz, gorabeherez eta bakardadean bizi diren farozainen psikologia konplexuaz ere, orain desagertzeko bidean dauden kostaldeko monumentu paregabe hauetan.