PABLO VIERCIREN ELURRAREN ELKARTEA

Elurraren gizartea inoiz kontatu den historiarik sinestezinenari buruzko behin betiko liburua da. Fikzioa balitz, sinesgaitza litzateke. Baina izan zen, eta egia da, eta bizirik atera ziren guztiek lehen aldiz hitz egiten dute Andeetan hogei bat urterekin aurkitu zituen hegazkin istripu hartaz geroztik, lau mila metroko altueran, hogeita hamar gradu zero azpitik, beroki eta janaririk gabe. Pablo Viercik bizirik atera zen talde bati lagundu zion bere seme-alabekin mendira. Hamasei horietako bakoitzak lehen pertsonan gogoratzen du nola izan ziren hirurogeita hamabi egunak mendikatean, nola gainditu zuten muturreko egoera hori, nola ulertu zuten heriotza, zer esan nahi izan zuen istripuak eta nola eragin zuen haren ondorengo bizitzan. Vierci bizirik atera zirenen eskolakidea izan zen; 1973an hasi zen liburu hau idazten. Agian horregatik da hain zehatza eta lortua istripuaren aurreko uneen birsortzea, mendiko biziraupena, zortzi lagun hil zituen elur-jausia, lagunen gorputzez elikatzeko erabakia, laguntza bila egindako espedizioa, erreskatearen ondorengo egunak eta ondorengo bizitza. Baina, beste ezeren gainetik, agian horregatik lortuko du anekdotatik harago dagoen horretara hurbiltzea, non istripuaren eztanda mosaiko handi batean berrosatzen den, non hamasei mendilerro proiektatzen diren. Liburu hau istorio bat ontzen uztearen emaitza ezin hobea da, tragediaren eta zoritxarraren atzean, eszenatoki neurrigabe eta bakarti batean, ezagutzen diren guztiak ez bezalako gizarte bat sortzea lortzen dela ikasi ahal izateko, miserikordiak eta ahal denetik haratago joateko alternatibak baldintzatuta. Andeetako istripuak gazte haien bizitza piztu zuen, eta haien kontakizuna irakurlearen esperientziaren bisagra bihur daiteke. Elurraren gizarteak hamasei urte bildu zituen, igarotako denboraren ikuspegiarekin, historian beren testigantzak utz ditzaten.