PEDRO DE ANDRESEN BRAZOMARREKO BALADA

«Amets txarra itzuli egin zen, eta gero eta sarriago oinazetzen ninduen. Eszenatokia antzekoa zen, nahiz eta olatuaren kolorea gorrizta bihurtu zen, milaka izaki bizidunen odola diluitua balu bezala. Begiak berreskuratu nituenean, guardiari besarkaturik zegoen, ukabila bere urdail lodian zuela, eta likido likatsu eta nazkagarri bero bat isurtzen zen nire dagaren heldulekura». Glastonbideko zentsoreak itsasoaren zurrumurrua entzuten du bere buruan, zerbait izugarria gertatzear dagoen bakoitzean. Zorigaiztoko hondamendi-kate baten ondoren, zeinaren lehen katebegia Avaniera, Zentsorea izeneko emakumea baita, abenturaz, uharte basatiz, ihesez eta animalia fantastikoz beteriko exodo batera eramaten da. Odisea horretan, bere patuari aurre eginez, bere jatorria berreskuratzen, galdutako askatasuna berreskuratzen eta etxera itzultzeko arrasto iheskorrak aurkitzen saiatzen da, itzultzeko tokiren bat geratzen bazaio.