EL JUEGO 532 de JOSEBA CALVO MACARRILLA

Arriaga antzokiko erlojuak 00:59 markatzen du. Bere magalean, jendea dantzan ari da. Itsasadarraren, kalimotxoaren eta pixa-kirats txiki baten usaina du, batere atsegina ez den baina, harrigarriro, usain hordigarria sortzen duena. Bilboko jaien usaina du. Festa horiek lehen gau horretan bertaratutakoek pentsa zezaketena baino lehenago amaituko dira. Askoz lehenago. Bertok berriro egin du. Begoñak bere susmoak baieztatzen ditu ziurtasun larriz, gero eta argiago agertzen baita errealitate deseroso bat. Semeak laguntza behar du, baina Karmelok plan propioak ditu berarentzat. Batzuk oso desberdinak dira emaztearenen aldean. Tragedia jazartzen denean, ez dugu inoiz pentsatuko hurrengoak izango garenik. Arazoa da, beti dagoela ama bat txinatarra tokatzen zaiona. Errealitate aldaezina besterik ez dago. Jokoak aurrera jarraitu behar du. Jokoak beti jarraitu behar du.